DRENTSE HOOGLANDERS

 

Het was een wat ongelijk duo: Klaas en Hermine Zuiderwijk. Hij was klein, dik, kaal en zij was lang, oerlelijk, graatmager en was van voren net zo plat als van achteren. Haar bril gaf enig houvast; je kon tenminste zien wat haar voorkant was. Hij liep als een tuimelaartje, wiegde van links naar rechts en vice versa. Bij elke pas dreigde hij omver te kiepen, maar wist zich wonderwel toch altijd weer staande te houden. Als men Hermine zag lopen moest men toch al gauw denken aan een reiger in drassig land. Nu kwam dat mede door haar puntige neus, die veel overeenkomst vertoonde met de snavel van de overigens prachtige vogel. Bij elke stap die ze zette, tilde ze haar benen overdreven hoog op en liet ze dan weer behoedzaam op de bodem neerkomen.

Ze hadden het thuis uitvoerig besproken, de maat genomen, diverse catalogi van voor naar achteren doorgespit en er wederom te uit en te na over gedebatteerd. Op een zonnige vrijdagmiddag stapten ze op de fiets en een uur later betraden ze vol verwachting een winkel, met daarin bedden, matrassen en een glijerige verkoper, die de energie uitstraalde waarmee de zaak in de folder adverteerde. Brede glimlach en gedienstig tot op het bot.

'Wat kan ik voor u doen?' vroeg hij, terwijl hij het vreemde stel van top tot teen bekeek en er het zijne van dacht.

'We will'n een matras,' zei Hermine.

'Juist,' voegde Klaas toe, 'een matras.'

'Dat kan,' zei de verkoper,' terwijl hij een wijds armgebaar maakte om aan te tonen dat de winkel er vol mee stond. 'We hebben er genoeg, meer dan me lief is.'

'We hoev'n er maar twee,' vulde Hermine aan.

'Ja,' zei Klaas, 'een voor haar en een voor mij.'

'Twee matrassen dus,' zei de verkoper geheel ten overvloede. 'Komt u maar mee, ik heb iets heel speciaals voor u.'

Achter de man aan liepen ze naar een uithoek van de toonzaal, terwijl op dat moment een echtpaar van middelbare leeftijd door de ingang de winkel betrad. Een lange man, met een warrige haardos en een neus in alle kleuren van de regenboog. Een stevige innemer, dat was duidelijk. Zijn vrouw had iets van een gesjeesde operadiva. Behangen met juwelen van inferieure kwaliteit en te stevig en overdreven opgemaakt. Vier onderkinnen bengelden boven haar forse boezem. Ze keek alsof ze elk moment in een aria uit zou kunnen barsten.

Inmiddels was de verkoper met zijn klanten bij een tweepersoonsbed aangekomen. Hier stopte het kleine gezelschap. De winkelbediende rechtte zijn rug en werd opeens de glijer die matrassen wilde slijten die eigenlijk niemand wilde hebben. De beide boerenmensen waren gewillige slachtoffers, die kon je van alles aanpraten, dat had hij meteen bij binnenkomst al ingeschat.

'Ik neem u hiermee naartoe, omdat ik meteen gezien had dat u op zoek bent naar iets heel bijzonders,' slijmde hij tegen het duo. Hij kwam nu heel dichtbij en zei op geheimzinnige toon: 'U wilt niet zomaar een huis tuin en keukenmatras, u wilt het neusje van de zalm.'

'Nou,' zei Hermine, die het neusje en de zalm niet begreep, 'we zocht'n eigenlijk g'woon een matras.'

'Ja,' vulde Klaas nog maar eens aan, 'een voor haar en een voor mij.'

'Voelt u nou eens even,' zei de verkoper.

'Voel'n?' vroeg Hermine op een toon alsof de man haar zojuist een oneerbaar voorstel had gedaan. 'Wa moe'k voel'n dan?'

De verkoper deed het voor en drukte met zijn hand een paar keer op de matras.

'O,' zei Hermine en deed hetzelfde.

'Hoe voelt dat?' wilde de verkoper weten. 'Hoe-voelt-dat-nou?' herhaalde hij zijn woorden met enige nadruk, alsof hij de vrouw tegenover hem zojuist het achtste wereldwonder had laten betasten.

'Best wel bijzonder,' antwoordde Hermine. Wat er nou zo bijzonder aan was, wist ze zo een twee drie niet, maar ze wilde de verkoper die zo zijn best stond te doen niet teleurstellen.

'Gaat u nou eens even liggen.'

'Ligg'n?' vroeg Hermine. 'U bedoelt dat ik hier moet gaan ligg'n? Zo maar midd'n in de wink'l?'

'Ja, dat bedoel ik.' Daarop gaf de man Hermine, die geen enkele aanstalten maakte een klein duwtje, zodat deze achterover tuimelde en als een plank op haar rug op de matras terechtkwam.

'Oeps,' zei ze.

'Gaat u er nou eens even naast liggen,' zei de verkoper tegen Klaas, 'op de andere matras.'

'Ev'n de klompen uitdoen,' zei deze en trok zijn houten schoeisel uit. Onhandig ging hij, eveneens op zijn rug, naast Hermine liggen.

'En?' wilde de verkoper weten. 'Hoe voelt dat?' Aan zijn enthousiasme was te horen dat hij er al van overtuigd was deze mensen zijn bijzondere matrassen te slijten.

'Heel anders dan thuus,' zei Klaas, die zich nauwelijks durfde te bewegen. 'Onze matrass'n thuus bunt gevuld met stro. Ook wel lekker, maar het broeit nogal op de zomerdag.'

'Ik ga u een geheim verklappen,' zei de verkoper glijerig, terwijl hij naast Hermine op de rand van het bed ging zitten, die onmiddellijk een stukje in de richting van Klaas schoof.

'Deze matrassen verkoop ik niet aan iedereen. Deze matrassen verkoop ik uitsluitend aan mensen die deze hoge kwaliteit op de juiste waarde weten te schatten.'

'Ja ja,' zei Hermine, terwijl ze strak naar het plafond bleef staren.

'Deze matrassen,' ging de verkoper verder, 'waarvan wij er maar twee op voorraad hebben zijn gevuld met haar van de Drentse Hooglander.'

'Drentse Hooglander?' wilde Klaas weten. 'Wa 's dat voor'n ras?'

'Een kruising met een Schotse Hooglander,' zei de verkoper.

'O,' zei Hermine. Met wie de Schot gekruist was vond ze kennelijk niet belangrijk.

'Krijg'n we daar dan geen last mee?' wilde Klaas weten.

'Last mee?' vroeg de verkoper. 'Hoe bedoelt u?'

'Nou, dat Hermine bijvoorbeeld begint te loei'n. Dat kunn'n we niet hebb'n natuurlijk.'

'Maakt u zich maar geen zorgen.'

'Dan is't goed,' zei Klaas. 'Niet dat we de dier'nbescherming aan de deur krijg'n, want daar hebb'n we geen zin in.'

'Deze matrassen zijn uniek,' vervolgde de verkoper zijn verkooppraatje. 'Er bestaan op de hele wereld maar twee van deze prachtexemplaren en deze mag ik u voor een zeer scherpe prijs aanbieden.'

'We will'n toch nog ev'n verder kijk'n,' zei Hermine, terwijl ze van het bed klauterde.

'Natuurlijk, natuurlijk,' zei de verkoper. 'Kijkt u rustig rond en ga overal lekker liggen. Dan help ik intussen deze meneer en mevrouw even.' Hij wees daarbij naar de man en de vrouw die stonden te wachten tot ze geholpen zouden worden.

Hermine hielp Klaas overeind, die daarop zijn klompen weer aantrok. Samen slenterden ze door de winkel, terwijl ze links en rechts gingen liggen teneinde de kwaliteit uit te proberen.

Inmiddels was de verkoper met het echtpaar bij de matrassen aangekomen, die zo uniek waren dat er op de hele wereld maar twee exemplaren van bestonden. Aangezien hij ervan overtuigd was dat de beide boerenmensen binnen een paar minuten de winkel zouden verlaten, hield hij wederom hetzelfde verkooppraatje tegen de nieuwe potentiële kopers. Ook zij gingen liggen. Ook zij moesten zich ervan overtuigen hoe geweldig deze matrassen waren. Op dat moment kwamen Klaas en Hermine weer in de richting van de verkoper.

'En?' vroeg de verkoper, 'is er iets van uw gading bij?'

'Wa voor ding?' zei Hermine, die het woord gading niet zo gauw kon duiden.

'Heeft u iets kunnen vinden?' vroeg de verkoper.

'We will'n deze matrass'n nog eens ev'n prober'n,' zei Klaas, die op de beide matrassen wees waarop het echtpaar inmiddels uitgestrekt lag.

'Meneer, wij nemen deze matrassen,' zei de gesjeesde operadiva tegen de verkoper.

'Dat hai gedacht,' reageerde Klaas fel. 'Deze matrass'n nem'n wij. Ga nog eens ev'n ligg'n, Hermine.'

'Wij liggen hier, dat ziet u toch?' zei de echtgenoot. 'Bovendien heeft mijn vrouw zojuist de koop gesloten. Deze matrassen zijn van ons.'

'Ga ligg'n, Hermine,' beval Klaas.

Hermine voegde onmiddellijk de daad bij het woord en ging naast de echtgenoot liggen, die weigerde op te schuiven.

'Wat veroorlooft u zich eigenlijk?!' kijfde zijn vrouw. 'Hoe durft u bij mijn man in bed te kruipen?'

'Wij kop'n deze matrass'n en Hermine mag zoveel ligg'n als zij wil,' zei Klaas.

'Hoe komt u daar nou bij,' snetterde de vrouw. 'Deze matrassen hebben wij zojuist gekocht en ik eis dat uw vrouw onmiddellijk uit bed stapt.'

'Ik heb er niet zoveel op tegen dat mevrouw nog even blijft liggen,' zei de echtgenoot, die na een jarenlang, inmiddels doodgebloed huwelijk, ook wel eens met een ander het bed wilde delen.

'Nee, Eugène, ik eis dat mevrouw het bed verlaat!'

'Bliev'n ligg'n, Hermine,' beval Klaas.

De verkoper stond er wat hulpeloos bij. Hij kon toch moeilijk zeggen dat hij nog een magazijn vol had met deze unieke matrassen. Dan ging de verkoop helemaal niet door en dat wilde hij met alle geweld voorkomen. De zaken liepen sowieso al niet gesmeerd.

'Pass'n die matrass'n in de bedstee,' vroeg Klaas.

'In de bedstee?' wilde de verkoper weten.

'Ja, mien zuster en ik slap'n in de bedstee.'

'Uw zuster?' vroeg de verkoper verbaasd. 'Deze mevrouw is uw zuster?'

'We hebb'n ons hele lev'n bij elkaar in de bedstee geleg'n. Moeder wilde dat en zo gebeurd'n ut. Ze hef altied gezegd: "Jullie bunt familie van mekaar, dus er kan niks gebeur'n." Ja, moeder was een wijze vrouw.'

De verkoper die toch heel veel gehoord had in zijn leven, wist niet wat hij moest zeggen. Broer en zus in de bedstee.

De vrouw was inmiddels uit het bed geklommen en streek haar kleding glad. 'Kom, Eugène,' zei ze, wij gaan, dit is geen winkel voor ons. Dit is een winkel voor het klootjesvolk.'

Kordaat stapte ze in de richting van de uitgang, daarbij gevolgd door haar echtgenoot.

'Wij nem'n die matrass'n,' zei Klaas, 'we propp'n ze wel in de bedstee.'

Hermine lag nog altijd op haar rug, haar mond als een schuurdeur geopend. Ze sliep als een Drentse Hooglander en haar gesnurk galmde door de winkel.

'Ach, kiek noe toch,' zei Klaas liefdevol. Hij kwam nu vlakbij de verkoper staan, legde zijn hand op diens arm en fluisterde: 'As ze wakker wordt hef ze graag een kopje thee en een beschuitje.'

Daarop trok hij zijn klompen uit en verliet op zijn tenen de winkel. Buiten stapte hij op zijn fiets en verdween uit het zicht.  Op weg naar de bedstee.

 

© Carl Slotboom / juni 2020

www.carlslotboom.nl

www.tekstbureau-slotboom.nl