DANCING IN THE RAIN

 

Omdat de grijze lucht boven de stad allerlei snode plannen in petto leek te hebben, besloot ik, voordat het te laat was, voorzorgsmaatregelen te treffen, teneinde het vege lijf te redden. Ik opende de deur van een klein kroegje, waar het op dat uur van de dag nog rustig was. Er hing een sfeer van schraal bier en warme koffie. De kastelein zei goedemorgen, maar hij stond er niet achter. Ik nam plaats aan de bar, naast een man, die aan zijn kleding en hele houding te zien, een uitstekende figuur zou slaan in de voorste gelederen van de gay parade.

Ik had de situatie goed ingeschat, want eenmaal binnen zag ik door het raam dat het begon te regenen. Ik bestelde een kop koffie.

'Ja, laat ik ook eens een kop koffie nemen,' zei de kastelein, terwijl hij mijn bestelling voor mij neerzette, 'ik was vanochtend een beetje misselijk en koffie schijnt dan te helpen.'

'Daar had ik vanmorgen ook last van,' zei de man naast mij.

'Dan zou ik maar eens een zwangerschapstest laten doen,' antwoordde de kastelein, terwijl hij zichzelf koffie inschonk.

'Nee hoor, die is beslist negatief. Ik ben zesenveertig en gestopt met de menstruatie.'

'Je weet maar nooit Bob,' zei de kastelein.

'Ik ben solo op dit moment en dat wil ik graag even zo houden.'

'Ach man, daar kun jij toch helemaal niet tegen, je hebt volgende week weer een ander.'

'Hoe kom je daar nou bij?'

'Ik ken je toch,' zanikte de kastelein verder.

'Ja, hou nou maar op vervelende klier,' pruilde mijn buurman en schoof zijn lege kopje een eindje van hem af.

'Nog koffie?'

'Nee, geen koffie meer, daar krijg je rood haar van, zei mijn oma altijd. Eén kopje op een dag vind ik meer dan genoeg.'

Hij staarde naar de flessen tegen de achterwand. 'Wat is dat voor spul? Dat met die appel op dat etiket?'

'Dat is appellikeur, alleen voor grote mensen.'

'Schenk maar in,' zei de man.

De kastelein deed wat hem gevraagd werd. Dat doen kasteleins in de meeste gevallen, daarom worden ze ook zo gewaardeerd.

'Kijk uit, het is loeisterk, een paard valt er van om,' zei hij, terwijl hij inschonk.

De man bracht het glas naar zijn neus.

'Het ruikt niet echt lekker,' zei deze, 'beetje muffig.'

'Je moet er niet aan ruiken druiloor, je moet het drinken.'

Ze schenen elkaar al langer te kennen dan vandaag, naar hun conversatie te oordelen.

De man nam een minuscuul slokje en zette het glas weer voor zich op de toog.

'God, wat een hufter. Ben blij dat ik van 'm af ben.'

'Weer een mens gelukkig,' zei de kastelein.

'Wil je wel geloven dat ik eindelijk weer een beetje op temperatuur begin te komen?'

'Was het zo'n koele relatie dan?'

'Nee,' antwoordde de man, 'integendeel. Bloedheet. Wat heet héét? De vonken sprongen eraf. Maar hij is fotograaf en wilde voortdurend maar naaktfoto's van me maken. Je gelooft het niet, maar ik stond de hele dag in m'n blote gat. Ik kon me niet vertonen, of húp er moest weer een kiekje worden geschoten. Op het laatst heb ik me 's ochtends maar helemaal niet meer aangekleed. Toen 'ie eenmaal opgehoepeld was leed ik aan een ernstige mate van onderkoeling.'

'Wilt u nog koffie?' vroeg de kastelein aan mij.

'Een pils graag.'

'Wil je wel geloven,' ging de man verder, 'dat ik gewoon weer moest wennen aan al die kleding aan m'n lijf? Het jeukte als de pieten.'

'Waarom ging 'ie er vandoor?'

'Hij ging er niet vandoor, ik heb hem eruit geknikkerd.'

'Waarom?'

'Ik moest een modeshow lopen, maar deze werd op het laatste moment afgelast.'

'Bob is eigenlijk danser,' zei de kastelein tegen mij.

'Ja, maar dat is niks geworden,' zei Bob. 'Ik heb een balletopleiding gedaan. Ik had solo­danser bij het Nationaal Ballet kunnen zijn. Ik heb een grandioze auditie gedanst. Ik had héér­lijke benen die dag, alles liep gesmeerd ... tot op het moment ... nou ja ...'

'Tot op welk moment,' wilde ik weten.

'Het moment dat ik van het podium kukelde. Een blamáge zal ik je vertellen, ik lazerde zo de orkestbak in.'

'De orkestbak?' vroeg de kastelein.

'Ja, zo'n ding, zo'n gat waar die orkestmensen inzitten.'

'Oh … zo'n ding.'

'Stel je voor. Ik danste de sterren van de hemel en ik dacht bij mezelf, nou Bobby, dat contract heb je in je zak. Komt er opeens een spétter van een knul binnen. Nou, toen was het gebeurd hè. Ik raakte in een soort Bengaalse knoop en danste alle kanten op, behalve de goeie … en húp, daar lag ik dus. Ze hebben me er met drie man uit moeten hijsen. Ik zat helemaal in de kreukels. Overal van die enge blauwe vlekken. Afijn, helemaal ingepakt in het gips en toen ik er weer uit mocht hadden ze al een ander aangenomen. Nou vráág ik je. Stelletje amateurs.'

'Je dwaalt af Bob.'

'Ja, maar voor meneer hier wil ik even duidelijkheid scheppen.'

Daarop sloeg hij het appeldrankje in één teug achterover en hapte heel even naar lucht.

'Lekker,' zei hij, 'lekker sterk. Doe er nog maar een.'

'Ik waarschuw je niet nog een keer hoor Bob, dat spul is behoorlijk koppig. Doe rustig aan.'

'Ja zeurpiet, schenk nou maar in.'

Hij wendde zich weer tot mij.

'Nou, die modeshow werd dus afgelast en ik weer naar huis. Loopt er een naakte kerel door m'n woning. Een nicht als een paard zal ik je vertellen. Zo'n engerd die je niet in het donker tegen wilt komen. Meneer kwam voor een fotosessie. Ja hoor, ammehoela. Meneer kwam voor een hele andere sessie.'

'Hoe wist je dat,' vroeg ik.

'Omdat de fotograaf in kwestie ook in z'n blote kont liep', zei Bob en nipte van zijn appellikeurtje. 'Nou, ik wist genoeg. De volgende dag heb ik hem eruit geschopt. Z'n fototoestel had ik 's nachts verstopt. Ik zei, ik stuur hem wel op als ik hem vind en nou opgesodemieterd. Ik heb gewacht tot hij buiten was. Toen heb ik naar beneden geroepen: joehoe… ik heb je toestel gevonden hoor! Vangen! Het viel in duizend stukjes op de stoep. Wat wil je? Acht hoog. Ach, ik baal van die kerels.'

'Neem een vrouw,' zei de kastelein.

'Een vrouw? Wat moet ik dáár nou mee?'

Daarop kwam hij van zijn kruk, rekende af en ging naar buiten. Door het raam zag ik hem lichtvoetig door de regen lopen.

I'm dancing in the rain.

 

© Carl Slotboom / juli 2020

www.carlslotboom.nl

www.tekstbureau-carlslotboom.nl